من

من در پیله خویش روزی آسوده خواهم خوابید و در اندوهی بزرگ در رویای رویش دوباره در سرزمین جاویدان چشمهایم را خواهم بست دلتنگی امروزم .و قلب آشوب اکنونم آواری از درد را بر من رها ساخته دیگر این روح بزرگ . تاب بودن ندارد اشکهایم همراه من درد را فریاد می‌زند و من میدانم روزی دستهای خورشید را خواهم گرفت در سرزمین جاویدان م.ن